Divan Şiirinde Şerbet

Divan şairleri, yaşadıkları dönemin özelliklerini eserlerine yansıtmışlardır. Bu eserlere baktığımızda yeme-içme kültürü hakkında ilginç bilgiler karşımıza çıkmaktadır. Divanlarda geçen içecekleri alkollü ve alkolsüz içecekler olarak iki grupta inceleyebiliriz. Bahsedilen içeceklerin başında şerbet gelir. Şerbet bal veya şekerle tatlandırılmış içecektir. Yaş kuru meyvelerden, baharatlardan, bitkilerden, şekerden yapımında faydalanılabilir. Şerbet, tatlı ferahlatıcı oluşu, sağlık alnında kullanışı ile şairler için olumlu hayallere zemin hazırlamıştır. Fakat alanında kullanılan şerbetlerin bazılarının acı olması, zehirlerin kimi zaman şerbetlere karıştırılarak verilmesi gibi özellikleri de olumsuz kavramlarla ilişkilendirilmiştir. şairleri sevgilinin dudaklarını, ağzını, yüzünü ellerini şerbete benzetmişlerdir. Sabahları çiçekler üzerinde oluşan çiğ tarafından hayal edilmiştir. Somut kavramların yanında soyut kavramlar da Kavuşma, aşk, sevgi, vicdan, muhabbet, merhamet, lütuf, barış, vefa, cömertlik adalet şaire gelişleri benzetilmiştir. Aynı zamanda ayrılık, ölüm, ecel, pişmanlık birer ele alınır. Şerbetler, Türk kültüründe geleneklerde hâlâ yaşamaktadır. Nişan/söz kutlamalarında, lohusa ziyaretlerinde Ramazan sofralarında ikram edilmektedir. Bugün unutulan şerbetle ilgili bazı geleneklere rastlanılmıştır. Şerbetin dilimize olan etkilerinin deyimlerde kullanılması yer almaktadır. nedenle divanlarda “nabza göre vermek” deyimler incelenerek örneklendirilmiştir.